شیرینــ اگر بودے عشقـــ اینگونھ زهــر مارمانــ نمیشد...

منـــــــــــ زلیخا نبودم که تا آخـــــــــــر عمر به پایت بنشینم با خودتـــــــــــ چه فکرکرده بودیـــــــــــ؟ گفته بودم طاقتـــــــــــ یک لحظهـــــــــــ دوریت را ندارمـــــــــــ اکنون باورتـــــــــــ شد. که من بسیار شبیه فرهادمــــــــ؟!

مجبور نیستے امشب را در آغوشـــ مـــن باشے کمے بگرد اگــر آغوشے گرم تر از آغوش مـــن یافتے همان جا بمان هدف من خوشبختے توست نہ چیـــــز دیگـــــر...

من مرده ام اگر چه نفس میزنم هنوز

با آنکه می تپد رگ جان در تنم هنوز

افتاده ام به خاک ولی دست دارها

پیچیده اند مثل تو برگردنم هنوز

نفرین به عشق گفتم و باور نمی کنم

دست تو مانده است به پیراهنم هنوز

یک عمرگفتمت که سراپا توام ولی

زیبای من ببخش من اینجا منم هنوز

با آنکه مرگ در نفسم موج میزند

اما به درد زندگی آبستنم هنوز

حرفی نمانده در دلم اما قسم به مرگ

مانند بغض در تب ترکیدنم هنوز

از آن روز رفتی چو قربانیم

و در کنج غربت ، چو زندانیم

سکوت غریبانه ام آرزوست

نمانده رهی جز پشیمانیم

تو رفتی و چشمم به دنبال تو

به دامت فتادم ، چو قربانیم

بدان بعد تو ای نوید بهار

ز دست خزان کنج ویرانیم

من آن عشق کولی شده در کویر

من اینجا پی ، ماه کنعانیم

بجز شعر همدم ندارم رفیق!‏

نگو که گذشته ، غزلخوانیم

دوستان عزیز این مطلب پست ثابت وبلاگ بود و به دلیل غیر مفید بودن پست ثابت در رتبه بندی های گوگل مجبورم از این به بعد پست ثابت نزارم امیدوارم که این کار در پیشرفت وبلاگ مفید واقع بشه ‏

تــــــــو همونــــــــ رویائیــــــــ

منــــــــ پــــــــر از مجنونمــــــــ

منــــــــ دماوندمــــــــ کهــــــــ

پایــــــــ تــــــــو می مونمــــــــ

عمریهــــــــ بــــــــی حرکتــــــــ

پیشــــــــ چشمتــــــــ کیشمــــــــ

تیشهــــــــ بــــــــرمی داریــــــــ

بـیستونــــــــ تــــــــر می شمــــــــ

بــــــــا تــــــــو دلــــــــ می بردیمــــــــ

بــــــــا تــــــــو ترکشــــــــ خوردیمــــــــ

از کسیــــــــ پنهونــــــــ نیستــــــــ

واسهــــــــ همــــــــ می مردیمــــــــ

تــــــــا دلتــــــــ می لرزهــــــــ

از خودمــــــــ کمــــــــ می شمــــــــ

تــــــــو خودتــــــــ می ریزیــــــــ

بیــــــــ صــــــدا بمــــــــ می شمــــــــ

خونــــــــ دلــــــــ خوردیــــــــ تــــــــو

قــــــــدّ اینــــــــ دریــــــــا شمــــــــ

چشمهــــــــ هــــــــا دیدمــــــــ تــــــــا

منــــــــ خلیجتــــــــ باشمــــــــ

تــــــــو هنوزمــــــــ از گــــــــور

منــــــــو می ترسونیــــــــ

منــــــــ همهــــــــ دنیاتمــــــــ

چیــــــــ ازمــــــــ می دونیــــــــ؟

کولهــــــــ بــــــــار غربتــــــــ

لایقــــــــ شونتــــــــ نیستــــــــ

نــــــــرو از آغوشمــــــــ

هیچــــــــ کجــــــــا خونتــــــــ نیستــــــــ ‏.‏ ‏.‏ ‏.‏ ‏

به افسونی مرا افسانه کردی

چه آسان در دل من خانه کردی

سکوت و خلسه ما را شکستی

و صید عقل و دین رندانه کردی

به تصویری مرا از کنج مسجد

گرفتار در میخانه کردی

شراب کهنه گشتی در نگاهم

دو چشمان مرا پیمانه کردی

چو شمعی ساده بودی و صمیمی

مرا برگرد خود پروانه کردی

سرودی شعر هایی از رفاقت

غزل های مرا افسانه کردی

سبوی آشنایی را شکستی

مرا با خویشتن بیگانه کردی

بیا و قلم را دوباره بگیر

ز دست من ای همدم ناگزیر

بیا ای تمام لطافت بیا

بیا ای رهای همیشه اسیر

تو آن رود نوری که جاری شدی

بخواهی نخواهی در این آبگیر

برای سرودن ببین مانده ام

بیا واژه واژه مرا دستگیر

نمی آید از ذهن آشفته ام

سواد سواری ، صدای سفیر

ازین سبز ماندن دلم زرد شد

خوشا باغ های سپید کویر

خوشا طاق های هراسان آب

خوشا بوته های گز سر بزیر

هوای گون دارد آهوی دل

بیا دام غفلت ز راهش بگیر

پرستوی گم کرده راهم هنوز

به راه تو دیده براهم هنوز

ندارد نگاهت محبت مگر

نبخشیده ای تو گناهم هنوز

طلوع رخت مانده در خاطرم

از آن شام سخت و سیاهم هنوز

ندارم به کنج دلی آشیان

شکسته پر و بی پناهم هنوز

جوانی برای تو دادم ز کف

زیان دیده ای سر براهم هنوز

اگر چه ز بام دلم پر زدی

نرفتی ز باغ نگاهم هنوز

من آن پای در گل به کوی توام

چو ابری بر آن روی ماهم هنوز

نمی میرد آن آتش اشتیاق

تنور است، سینه ز آهم هنوز

شبی مانده زان آشنایی و من

هراسان بانگ پگاهم هنوز

اندازه یک آسمان دلگیرم از تو

ای بی وفا ، نامهربان دلگیرم از تو

پیغام ها دادم به باد صبح گاهی

از تو ندیدم یک نشان ، دلگیرم از تو

پروانه را تا قاصد کوی تو کردم

آتش زدی او را به جان ، دلگیرم از تو

گفتم که شد یلدا شب تنهایی من

گفتی که تا فردا بمان، دلگیرم از تو

تا قصد شکوه کردم از این بی وفایی

دادی رقیبم را نشان ، دلگیرم از تو

من آمدم دستی به دامانت بگیرم

رفتی چرا دامن کشان ، دلگیرم از تو

بسکه وفا کردم مرا دیوانه خوانند

مردم از این زخم زبان دلگیرم از تو

گاهی اگر دارم به لب ها پیش رویت

لبخنده ای اما بدان دلگیرم از تو

با یک جهان غم می روم آخر ز کویت

از این جهان تا آن جهان دلگیرم از تو

رفتی و شکستی دل ای سوخته جان ساغر

بنگر تو نگارم را با درد تو دمسازم

رفتی و نشستم بر خاکستر احساست

ققنوس شدی و من سیمرغ پر آوازم

ققنوس کجا بود و ققنوس کجا خواندش

دیوانه شدم از بس با آینه همرازم

پیروز شدی و من بازنده این بازی

در بازی قسمت من هر ثانیه می بازم

ای شمع شب ظلمت بعد از تو منم شمعم

همچون تو به این مجلس می سوزم و می سازم

درکوچ ناامیدانه پرستو های مهاجر

در سردی دست های کبود یک عابر

در ریزش صبورانه برگ های صنوبر

با شورش دوباره ابرهای ستمگر

گفتم اینجا همیشه هوا پاییز یست

وقتی که ذره های تبلور احساس طغیان کند

وقتی که باد یادی از ابرگریان کند

وقتی که اشک بی رحمانه باز میمیرد

وقتی که عشق اتهام هوس گیرد

می گویم اینجا هوا همیشه طوفانیست

شب هجر ما عاقبت بی سحر شد

دعای سحرگاه من بی اثر شد

دمی نیک روی پریوش ندیدم

که دیو جدایی به دل حمله ور شد

چو باد حوادث به کاخ امیدم

وزید کاخ امید من در خطر شد

چرا حالتم زار و خسته نباشد

که کوهی ز اندوه سرم سایه ور شد

یقینا که دنیا ثباتی ندارد

به دنیا نماند آن که خیر البشر شد

همان به که دردت نهی پیش ذاتی

که آن ذات جامی ابد دادگر شد

کجاست آن چمن مهر و باغبان وفا

پرید مرغ محبت ز آشیان وفا

نماند مجلس انس و نماند مکتب عشق

رفوزه شد همه دنیا در امتحان وفا

به جست و جوی وفا شد زمانه سرگردان

که نیست نام و نشانی ز کاروان وفا

کجاست آنکه راه وفا گذشت از جان

بمرد و سر بنهاد بر آستان وفا

وفا به گریه و زاری برفت و باز نگشت

نیافت در همه عالم چو قدر دان وفا

دمیده بو ته و نفرت به جای دانه عشق

کشیده خار جفا سر ز بوستان وفا

مگیر نام وفا ای تو عاشق از این پس

نماند بیش ز نامی ز داستان وفا

بر دل از گردش ایام نشانی دارم

چهره زرد و تن همچو کمانی دارم

دوش گفتم که به پایان وفا خواهی کرد

با چه امید چنین نیک گمانی دارم

روز و شب از غم تو نالان و سرشکم جاری

کار پیری همه در عهد جوانی دارم

پنبه از گوش درآرید دمی اهل زمین

که من از جور زمان آه و فغانی دارم

داستان کهن لیلی و مجنون بگذار

چو من از عشق بتان تازه بیانی دارم

زیر بار کرمت بین کمرم گشته دو تا

هم ز لطف دم تو طبع روانی دارم

دوش با جمع روانبد کمی از هجر بگفت

هر یکی گفت به سر بار گرانی دارم